Op 17 november 2017 heeft de Hoge Raad enkele vragen over vakantiedagen en faillissementen beantwoord. De Hoge Raad heeft in de eerste plaats vastgesteld dat bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst de vordering in geld wegens niet-genoten vakantiedagen een ‘boedelvordering’ oplevert.

Een boedelvordering is een vordering met een zeer hoge rang in het faillissement, bijvoorbeeld hoger dan de preferente vordering van de Belastingdienst.

Een belangrijke vervolgvraag is of de curator de werknemer kan verplichten om tijdens de opzegtermijn vakantiedagen op te nemen. De opzegtermijn van een arbeidsovereenkomst kan in geval van een faillissement oplopen tot zes weken, terwijl in die tijd lang niet altijd wordt doorgewerkt. De werknemers zitten in dat geval (of zij dat nu willen of niet) thuis en hebben er niet veel aan om vakantiedagen op te nemen. De Hoge Raad heeft geoordeeld dat de curator de werknemer in dat geval niet kan verplichten om vakantiedagen op te nemen. Een ander oordeel zou ertoe leiden dat de curator kan voorkomen dat de werknemer aanspraak maakt op uitbetaling van zijn niet-genoten vakantiedagen en dat is niet verenigbaar met het wettelijke stelsel, aldus de Hoge Raad.

Hoewel dit waarschijnlijk als een schrale troost zal voelen, is het toch een kleine opsteker voor wie met een failliete werkgever wordt geconfronteerd.